Vorige week sprak ik een dame op de insta-chat van Donorkindpodcast de Kwak Kwaakt. Ze vond Eefje en mij in onze podcast en die van Gijs Groenteman ‘negatief’ over donorconceptie. Ze heeft een diep gekoesterde kinderwens.  Via een kliniek in Twente is ze met haar partner in Portugal terecht gekomen voor een behandeling met een donoreicel. In de loop van het gesprek bleek dat haar onder andere door de kliniek was verteld, dat donorkinderen niet op zoek gaan naar de donorfamilie. Zolang het maar geen geheim is en ze liefdevol worden grootgebracht. Ook zou haar lichaam bepalen welke genen ‘geactiveerd’ zouden worden omdat zij het kindje draagt.

Poeh, daar moest ik even van bijkomen. Ik ben met de dame in gesprek gegaan. Heb haar erop gewezen dat ze te maken heeft met de marketingpraat van een miljardenindustrie. Ik heb met de vrouw te doen, haar wens in invoelbaar, maar ik heb haar toch ook geadviseerd de NPO-docuserie van Myrthe Buitenhuis en Liesbeth Staats genaamd ‘De Baby-industrie‘ te kijken . Op haar verhaal dat donorkinderen niet op zoek gaan, kon ik haar vertellen dat dat simpelweg een leugen is. Ja, het duurt soms lang voor er gezocht wordt, omdat loyaliteit naar de (opvoed)ouders een belangrijke rol speelt. Maar de meeste mensen zijn op zijn minst ‘nieuwsgierig’ naar hun wortels. En er zijn er veel, heel veel, die vroeg of laat op zoek gaan. Ik help mensen sinds 2016 met het vinden van familie met DNA- en stamboomonderzoek. Believe me, I know.

Ik heb haar gewezen op het kinderrechtenverdrag. Haar uitgelegd waarom het gebruik van buitenlandse gameten (ei- en zaadcellen), inmiddels zowel door de club van gynaecologen als Stichting Donorkind, als in door de overheid betaalde uitingen afgeraden wordt. Omdat dat niet in het belang van het kind is. En dus ook niet in jouw belang, jouw belang als ouder.

Ik vond het een aangrijpend gesprek. Ik ervaarde stress, omdat iemand mij vertelde dat ik negatief ben. Omdat zij haar mening kwijt wilde en niet persé naar mij vroeg. Ik heb haar verteld dat ik me inzet voor haar toekomstige kind, omdat ik echt de overtuiging heb dat we dat kinderrechtenverdrag niet voor niks hebben. Wat daar ook alweer in staat? Nou bijvoorbeeld dat ieder kind het recht heeft diens ouders te kennen (jawel, de biologische) en dat je ook het recht hebt om als het even kan bij ze op te groeien.

Ik vind dit soort gesprekken moeilijk en tegelijkertijd heel waardevol. Omdat dit het snijvlak is waar verandering kan ontstaan. Omdat deze mevrouw de moed had om toch naar volwassen donorkinderen en hun ervaringen te luisteren. Omdat we blijkbaar nog heel vaak onze verhalen moeten vertellen voor er echt iets verandert. Maar dat die industrie gewoon nog steeds mensen voor de gek houdt, met de kennis van nu, dat vind ik verdrietig en pijnlijk. Voor haar met haar diepgevoelde kinderwens en voor mij met mijn diepgevoelde vaderwens. Worden we mooi allebei gefopt terwijl zij rijk worden.

Niet alleen ‘boze volwassen donorkinderen’ willen weten wie hun onbekende vader (of moeder) is. Kijk deze prachtige korte docu van Maarten de Schutter maar. En wensouders, laat je alsjeblieft niet voor de gek houden. Respecteer de rechten van jouw toekomstige kind.