Eerder schreef ik over donorvaders die, soms na enig aarzelen, openstaan voor contact met hun donorkinderen. Vaak zijn die mannen zelf ook nieuwsgierig wat er van hun ‘donaties’ gekomen is! Maar soms zit het tegen en wil iemand dus niet gevonden worden. Ik noem hen nu even ‘onwillige donorvaders’.

Veruit de meeste voormalig donoren zijn op zijn minst bereid vragen van hun donornakomelingen (eens een andere term dan ‘donorkinderen’) te beantwoorden. Maar er zijn dus ook mannen die daar geen trek in hebben. Omdat ze in die gevallen vaak geen contact maken, is het gissen naar het ‘waarom’. Soms sturen ze een briefje naar SDKB (een overheidsinstantie die contact legt met donoren als ze gezocht worden), waarin ze aangeven dat ze graag anoniem willen blijven. Het komt ook voor dat ze gewoon nergens op reageren. Soms sturen ze een berichtje terug naar het donorkind dat ze vond en geven ze aan geen contact te willen. Via hun familie horen we geregeld verhalen over gezinsleden die die donornakomelingen spannend vinden, of andere redenen waarom iemand niet wil of nu gewoon even niet kan. En soms, soms kom je er helemaal niet achter het ‘waarom’. Blijft het gissen.

Het klopt dat donoren vanaf eind jaren 1940 tot begin deze eeuw anonimiteit werd geboden door de arts. Het klopt ook dat artsen de ouders op het hart drukten (of zelfs contracten lieten tekenen) dat er nooit over het ontstaan van het donorkind gesproken zou mogen worden. Afspraken die artsen helemaal niet hadden mogen maken natuurlijk. Ieder mens heeft immers het recht diens ouders te kennen. En het dat stiekem ging, tekent natuurlijk al dat die artsen zelf ook wel wisten dat dit niet okay was, maar dat is een ander verhaal. Nu, in de twintiger jaren van de 21e eeuw, komen donorkinderen er toch achter dat ze donorkind zijn. Dan lopen ze geregeld aan tegen ouders die het te pijnlijk vinden hier open over te spreken en dus ook tegen wat ik voor het gemak even ‘onwillige donoren’ noem.

Natuurlijk heb ik begrip voor de ’tijdgeest’. Maar dat neemt niet weg, dat ouders en donoren nu als volwassen mensen verantwoordelijkheid dienen te nemen voor keuzes die zij vroeger in hun leven gemaakt hebben. Om gewoon als fatsoenlijke mensen de vragen van hun donornakomelingen te beantwoorden. En nee, je hoeft heus niet je huis open te stellen met Kerst en het donorkind of de donorkinderen hoeven ook geen ‘verplicht’ onderdeel te worden van jouw gezin. Maar ik wil je wel vragen om op een empathische manier met je nageslacht om te gaan, ook als ze niet onder jouw dak zijn opgegroeid. Niet weten wie je vader is, is voor sommige mensen echt een forse opdracht om mee te leven. Je kunt als donorvader op heel wijze manier die opdracht lichter maken. Door contact te maken. Door vragen te beantwoorden. Geen enkel donorkind is erop uit om tegen de wil van de ander een relatie op te bouwen. Maar wees gewoon een mensch en bied je nakomelingen rust. Want dat is een veelgehoord woord, als mensen ‘gevonden’ hebben. Het geeft rust.

Hetzelfde geldt voor kinderen van overleden donoren. Nee, je hebt hier natuurlijk niet om gevraagd! Maar ergens is dus een (half)broer of -zus van jou die met wezenlijke levensvragen zit. Vragen die jij mogelijk relatief eenvoudig zou kunnen beantwoorden. En weet je wat het mooie is? Dat donorkind van je vader, zou zo maar eens op je kunnen lijken. Het zou kunnen klikken en dan is een relatie tussen donornakomeling en donorfamilie toch gewoon een verrijking voor iedereen?

Wil je verhalen horen van donoren die niet (meer) anoniem zijn? Check dan deze pagina! Op de foto bij dit stukje staat Lex. Hij is een van de donoren die we voor donorkindpodcast De Kwak Kwaakt geïnterviewd hebben.

Mocht je van gedachten willen wisselen met mensen die hier ervaring mee hebben? Neem dan contact op met Stichting Donorkind of Priamos, de nieuwe organisatie van voormalig anonieme donoren.