apr 07
0

Donorfamilie

By | Zussen | 4 Comments

Bijna een jaar zijn we nu met zijn drieën in onze ‘donorfamilie’. Nicole, Saskia en ik. Het is fijn en gek tegelijk, om op je vierenveertigste zussen te vinden. En het is spannend om elkaar een plekje in je leven te geven. Er is geen draaiboek, je moet het eigenlijk gewoon maar uitzoeken samen. Laatst vroeg iemand: is dat dan net zoals een echte zus? Eentje waarmee je bent opgegroeid?

Die vraag kan ik natuurlijk niet beantwoorden. Ik was vierenveertig jaar enig kind. Maar met elkaar opgroeien geeft ongetwijfeld een extra dimensie aan je verwantschap. Eentje die wij niet hebben. Daar kan ik tegenover stellen dat Nicole en Saskia nooit de haren van mijn barbiepoppen hebben geknipt. Ik vond ze meteen heel erg lief en dat is nog steeds zo. Voor mij zijn het ‘gewoon’ mijn zussen.

Kort geleden belde Saskia me op een ochtend. Ze klonk een beetje in paniek, want we hadden een nieuwe hoge match op MyHeritage. Dat is een van de DNA databanken waar we in staan om familie te vinden en gevonden te kunnen worden. Ik hoopte op een ‘first cousin’, want Nicole en ik zijn druk bezig met stambomen om onze donorvader te vinden. Een first cousin van vaders kant maakt onze zoektocht een stuk overzichtelijker, dan hebben we de beste man in een vloek (ik) en een zucht (Saskia) gevonden.

Ik logde in bij de databank en begreep van Saskia dat het ernstiger was. Geen neef maar een zus. Een zus. Een zus. Een zus!!!!! Een nieuwe zus die we al kenden, ze zat al in onze Facebook groep met donorkinderen die bij dokter Swaab vandaan komen. Uit haar voorstelbericht in de groep, wisten we dat ze een broer heeft aan vaderskant die ze een keer ontmoet heeft. We puzzelen wat en al snel blijkt dat we dus echt een nieuwe broer hebben. Een broer!!! En die broer is de broer van de zus van de broer van mijn zus.

Succes met uitvogelen wat daar nou net stond in die laatste zin. Ik leg het je nog wel een keer uit. Later.

Op vrijdag 23 maart werd onze donorfamilie uitgebreid met een broer en een zus. Ik ben trots en blij. Het is weer een nieuw hoofdstuk. Hoe ga je met elkaar om? Geef je elkaar een plekje in je leven? Hoeveel familiebijeenkomsten kun of wil je eigenlijk sowieso bezoeken in pakweg een jaar? Hoe denken we allemaal over het fenomeen ‘familie’? Willen we elkaar leren kennen of is het ‘weten’ voldoende? Hebben we die krakende knieën dan echt allemaal van hem? En geeft die broer nou een doorkijkje naar hoe mijn biologische vader eruit ziet?

Wordt vervolgd…

feb 18
0

Ruimte in je hart

By | Lotgenoten | 3 Comments

Toen mijn ouders mij over mijn herkomst als donorkind informeerden, gebeurde er achteraf gezien iets wonderlijks. Ze vertelden: papa is je vader niet. En IK ging HEM bevestigen. In plaats van andersom, hè. Papa, het maakt niks uit. Je bent en blijft mijn vader. Ik nam hem zelfs mee naar de fotograaf, om ons samen vast te laten leggen. Ik was toen 28. Het duurde nog zeker vijftien jaar voor ik actief op zoek ging naar mijn onbekende familie. De zaaddonor a.k.a. mijn biologische vader. Broertjes. Zusjes.

En als je dan gaat zoeken, dan kan het dus gebeuren dat je ouder of ouders zich afgewezen voelen. Dat ze denken dat jouw zoektocht over hen gaat. Maar vaak is dat helemaal niet zo. Veel donorkinderen, zo weet ik inmiddels uit de vele gesprekken die ik met lotgenoten voer, hebben ruimte genoeg in hun hart voor iedereen. Voor hun moeder(s), hun vader, hun donorvader. En voor nieuwe broers en zussen.

Het is net als een gezin dat een tweede kindje verwacht. Het is niet zo dat de omvang van de liefde voor je kinderen vooraf vaststaat, en dat die ruimte in je hart gedeeld moet worden als er meer kindertjes komen. Nee joh, het is zelfs zo dat de ruimte in je hart met elk kind verder groeit. Er is ruimte genoeg voor iedereen.

Als ouder hoef je je dus helemaal niet afgewezen te voelen als je kind besluit op zoek te gaan naar zijn of haar biologische ouder. Dat gaat in de meeste gevallen helemaaaaaaal niet over jou. Dat je het niet goed zou hebben gedaan. Dat je niet voldoet. Trap niet in die valkuil! Het gaat om de zoektocht van je kind naar zijn of haar onbekende helft. Een helft waarvan het heel logisch is dat je die als mens wil leren kennen! Ik heb dan ook maar een advies: steun je kind in de zoektocht. Die steun hebben we verdorie gewoon nodig.

feb 05
0

Wat ik zoek…

By | Over Ester | 2 Comments

Iemand vroeg het laatst weer: lijk je veel op je moeder? Toen ik met dit blog begon, dacht ik misschien van niet. Omdat we op veel punten zoveel van elkaar verschillen. Maar toen ik de foto’s zag die afgelopen najaar voor Vriendin gemaakt werden, wist ik het ineens niet meer. Op sommige foto’s vind ik mezelf erg op haar lijken. Maar hoeveel dan? Ik heb werkelijk geen idee. Als je de ene helft mist, weet je gewoon niet in hoeverre de andere helft meer of minder zichtbaar is? Ik denk dat ik pas weet op wie ik lijk, of wat ik van mijn moeder heb, als het plaatje compleet is.

Lang heb ik geleefd in de veronderstelling dat ik ‘gewoon mezelf’ was. Dat ben ik natuurlijk ook. Maar ik ben ook het product van het genetisch materiaal van twee mensen, mijn biologische vader en mijn moeder. Zelf kinderen krijgen was in dat opzicht een eye-opener. Ze lijken toch echt verdomde veel op hun vader en mij. Het zijn totaal verschillende combinaties van Philip en Ester. Hoe bijzonder. Dus dat ben ik dan ook. Een combinatie van het genetisch materiaal van mijn twee ouders. Een geërfde ratjetoe van eigenschappen, karaktertrekken, medische achtergronden, uiterlijkheden…

Recent, anderhalf jaar na de start van mijn actieve zoektocht, vroeg iemand me wat ik zoek? Op dit moment is het eerlijke antwoord: ik weet het niet. Ik weet niet wat ik mis, ik weet niet wat ik niet weet, ik weet niet wie het is, ik weet niet hoe hij is, ik weet niet wat ik mis. Pas als ik vind, weet ik wat ik mis. Pas als ik vind, weet ik wat ik zoek.

 

dec 16
0

Nieuwe ronde, nieuwe kansen

By | Spoorloos, Zoektocht | No Comments

Aanstaande maandag kom ik weer bij Spoorloos. Ditmaal niet alleen, maar met mijn stoere zussen! We zijn heel benieuwd hoe de uitzending eruit komt te zien. En we zijn blij dat we weer een oproep mogen doen in onze zoektocht naar ‘de donor’, onze biologische vader. Ik hoop dat het uiterlijk van mijn prachtige zussen weer andere mensen aan het denken zet. Lijken we op hun zus, kind, grootmoeder?

We vragen ons alledrie wel af: wie was die man? En wat hebben we nou gemeen? Wat hebben we van hem? Saskia en ik hebben allebei issues met onze gezondheid (ik heb Diabetes type 1), zit dat in de familie? En dat hoge voorhoofd dat ik bij Saskia en Nicole zie, heeft hij dat ook? Is het inderdaad een gevoelige man, zoals wij denken? Heeft hij iets met cijfers? En dat we alle drie geen ‘drinkers’ zijn, hebben we dat ook van hem?

We weten in ieder geval dat hetgeen ik de vorige keer zei, namelijk dat hij op mijn vader zou lijken, niet klopt. Want onze vaders zijn niet alle drie even lang en hebben ook niet dezelfde kleur haar en ogen. Wat dat betreft heeft de dokter mijn ouders wel een beetje gefopt.

Helpen jullie ons zoeken? Maandagavond 18 december, NPO 1, 21.15 uur. We hopen dat jullie kijken!

Contact

    Contact