Mijn omgeving heeft 28 jaar het geheim voor mij bewaard. Het geheim dat ik donorkind ben.
Afgelopen juni, rond Vaderdag, was de documentaire ‘Anonymous Father’s Day’ tijdelijk gratis te zien op Youtube. Daarin zegt Barry Stevens, donorkind, het volgende: “Secrets are like land mines, you know. They can go off at any time, but until they go off you’re sort of treading around them.”
Ik ben verwekt onder strikte geheimhouding. NIEMAND mocht weten van de wijze waarop ik ontstaan ben. Dat was zo afgesproken tussen de arts en mijn ouders. Omdat dat de norm was in die tijd. Er was geen regelgeving omtrent KID en zo kwam niemand in de problemen… Het kind zou denken dat het verwant was aan beide ouders, de donor kon wat lichaamssappen afgeven zonder na te denken over de consequenties (hij hielp immers een onbekend stel aan wat ze zo wensten: een ‘eigen’ kind), en de omgeving zou denken dat de ouders op natuurlijke wijze een kindje hadden gekregen. Mijn vader heeft aangifte gedaan van mijn geboorte, en zo werd hij ook in juridische zin mijn vader.
Mijn ouders zullen beamen dat het bewaren van zo’n groot geheim niet eenvoudig is. Ik heb begrepen dat mijn grootmoeder van moeders kant (Oma Dini, van de appeltaart) altijd geweten heeft van mijn ontstaan. Een jaar na mijn geboorte kregen mijn ouders huwelijksproblemen en nam mijn moeder anderen in vertrouwen. Kun je verwachten dat zij hun mond houden, als je zelf zo’n geheim niet kunt bewaren? Ook mijn vader heeft erover gesproken, want uit zijn omgeving kwam uiteindelijk het dreigement mij te informeren. Niet met mijn welzijn of rechten in gedachten, maar als wraak op hem. En zo explodeerde het geheim, ‘ons’ familiegeheim, in ons aller gezicht.
Ook nu nog, in 2016, zijn er kinderen die geconfronteerd worden met familiegeheimen als het gaat om hun conceptie. Donorkinderen die niet weten hoe ze verwekt zijn (naar schatting 80% tot 90% van alle donorkinderen!), donorkinderen die wel geïnformeerd zijn maar er van hun ouders niet over mogen praten… Of bij wie het in de familie als ‘schande’ wordt ervaren. Hoe moet dat zijn, voor een kind? Iedere keer als ik een dergelijk verhaal hoor, en dat gebeurt geregeld, word ik daardoor diep geraakt. Mijn ouders hebben dat prettiger aangepakt: toen ik het eenmaal wist, kreeg ik van hen ‘de sleutel’, zoals ze dat zeiden. Het was aan mij of en met wie ik erover zou spreken.
Maar dat het 28 jaar lang een publiek geheim is geweest dat mijn papa niet mijn biologische vader is, dat zorgt nog altijd voor een onaangenaam gevoel in mijn buik. Al die mensen die het wisten…
Secrets are like land mines, you know.
“Al die mensen die het wisten….”
Ik krijg zelfs een naar gevoel. Het enige dat ik je kan gegeven is een dikke virtuele knuffel.
Anouk
Mooi geschreven! Knap hoe je je gevoelens onder woorden brengt.
En totally agree maar gelukkig is het geheim onthuld en ik hoop zo voor jou dat je zoektocht iets oplevert en er iets moois uit ontstaat! X
Zo herkenbaar!! Ik was 27 toen mijn moeder het vertelde. Ondanks de geheimhouding die door artsen werd geadviseerd en wat mijn ouders ook hadden afgesproken met elkaar wisten inmiddels ooms en tantes ervan. Ik kreeg daar ook een raar gevoel van!
Bizar he, Linda. En in de vijftien jaar dat ik het weet is er maar één iemand geweest die me spontaan zei: ‘het was gek dat wij het wisten en jij niet’. Verder nooit signalen ontvangen dat iemand vond dat ik het recht had om het te weten. Dat blijft gek… ik ben voor Spoorloos overigens gefilmd voor het huis waar jij en ik gemaakt zijn!
Sorry Ester my Kindle keeps translating to English. I never knew about it being a public secret. My mom told me a long time ago when you were little and I always though every body knew. For me it was Paul and Marian were your parents. I really hope you will find what and whom you are looking for.
Beautiful how you described it, and you were and still am a beautiful, sweet woman and any dad would be lucky to have you as their daughter.
Hi Monique, lief dat je reageert en openheid van zaken geeft. Dat is precies waar ik behoefte aan heb. Dus dank! X
[…] […]
[…] ik er een beetje stil van ben. Post, mail, appjes, reacties op de blogartikelen. Het artikel ‘Secrets are like landmines‘ is meer dan 1.200 keer gelezen nadat ik het op Facebook gedeeld had. Bijna 3.000 mensen […]
Bizar! Het was alsof ik mijn verhaal deed, echt zoveel overeenkomsten. Zelfde arts, bijna dezelfde leeftijd. Ik was nl. 25 toen ik het hoorde en mij werd ook verteld dat ik het nooit had mogen weten. Dat deed het meeste pijn.
Nu na 22 jaar is mijn boosheid wel gezakt, maar het heeft de band met mijn moeder (ouders zijn gescheiden toen ik 2 was) geen goed gedaan.
Ik heb mij net aangemeld bij de databank van de Fiom en hoop dat hier iets uitkomt.
Ik wens jou heel veel succes met je zoektocht en hoop dat je vindt waar je naar op zoek bent.
Groet, Petra
Wat fijn dat je je hebt aangemeld bij Fiom! Lees vooral ook het blogs over commercieel testen! Kost een stuk minder dan Fiom en je kunt er meer vinden dan alleen de donor en halfbroers/zussen. Ze hebben mooie aanbiedingen nu ?.
70% van het vervelende in deze situatie is de leugen. 40 jaar lang vertrouwde ik volledig op de verhalen van mijn ouders. Zelfs nadat mijn vader letterlijk wegliep toen ik hem een DNA test kado deed viel bij mij het kwartje niet. “Hij hoefde niks te weten over zijn familie”.
Toen kreeg ik een hit van een halfzus.
Hoi Ester, wat heb je dat mooi beschreven, heel herkenbaar. Ik heb een serie verhalen op Facebook gedeeld over mijn reis sinds ik ‘het’ weet, inmiddels twee jaar (op mijn 42e). Bij mij wist echt niemand het. Mijn ouders hebben het nooit aan iemand verteld. Het doet mij ook zeer om te bedenken wat een last dat voor hen is geweest.
Ik schrijf er ook over omdat ik mensen bewust wil maken van de manier waarop geheimen dooretteren in gezinnen. En systemisch gezien ook in volgende generaties. Zelfs als je dat totaal niet door hebt.
Jouw verhaal sluit daar prachtig op aan. Dank🙏