Als het hele donorkind-zijn me ‘iets’ heeft opgeleverd, naast nieuwe familie, dan is het een heel bijzonder clubje vrouwen. De Donor Detectives. 

Steph is de stoerste van ons allemaal. De eeuwige indrukwekkende activiste die elke keer iets briljants en nieuws bedenkt om uiteindelijk in België de zaken beter geregeld te krijgen. Daar leven ze immers nog in de donor-middeleeuwen met anonieme donatie als norm. Maar ze steekt net zo eenvoudig even de grens over om hier toekomstige generaties donorkinderen te redden.

Emi is ook stoer en tegelijkertijd heel zacht. Ze doet me geregeld aan mezelf denken. Ik maak me groot om te overleven en Emi kan dat ook. Emi vond als eerste donorkind in Europa haar vader via DNA en verwantschapsonderzoek. Ze houdt ons op de hoogte, hoe het is om te vinden. Want vinden betekent dat vragen worden beantwoord, maar ook dat nieuwe vragen ontstaan.

Monique ontmoette ik als eerste. Ze weet zich uit te spreken over donorconceptie als geen ander. Ze was als eerste ander donorkind een spiegel voor mij en bleek over veel dingen hetzelfde te denken, maar over veel mooiere woorden te beschikken. Monique de inspirator…

Eefje is de tweede Donor Detective die met behulp van DNA en stamboomonderzoek haar (vermoedelijke) vader identificeerde. Eefje heeft een prachtige stem en ik luister graag naar haar. Ze gebruikt weer een heel ander vocabulaire voor een identieke boodschap. Met Eefje deel ik ook de liefde voor podcasts. We zijn fan van De Eeuw van de Amateur en De Man met de Microfoon. Uren kan ik daarnaar, wandelend over de hei, luisteren.

En dan is er An. We begonnen ongeveer tegelijk te bloggen, maar ze is vele malen productiever dan ik. An is een liefje. Ik ben anderhalf keer zo oud als An. Als we elkaar zien houden we elkaar altijd heel stevig vast. Volgende week komt ze op TV, mijn ‘hAnnie’. Ik ben trots op haar. En op ons allemaal.

Last but not least: hulde aan Els. Els die druk is met haar betaalde werk en de rompslomp die een eigen bedrijf met zich meebrengt, maar die altijd tijd vindt om ons (en andere donorkinderen) liefdevol bij te staan. Met brede schouders, een warm huis en een lieve man die lekker voor ons kookt terwijl wij in de eetkamer bedenken hoe we de wereld gaan verbeteren.

De foto bij dit stukje (gemaakt bij Caroline Franssen) representeert voor mij wat de Donor Detectives voor me betekenen. Een groep lieve sterke vrouwen, die mij omringen. Zij begrijpen als geen ander wat ik als donorkind doormaak. Ik heb veel lieve mensen om me heen, maar donorkind zijn is toch soms lastig uit te leggen. De Donor Detectives begrijpen het. Zonder woorden.

 

Join the discussion 4 reacties

  • Eefje schreef:

    Ik ❤️ Esther

  • Jannie bontrop schreef:

    Ik ben geen donorkind. Maar ook ik weet niet wie mijn vader is. En aangezien jullie zulke knappe meiden zijn zou ik graag advies hebben over mijn mogelijkheden. Mijn moeder heeft 3 kinderen alleen gekregen. Wij zijn van 1948/1952/1954 en zij heeft altijd voor ons verborgen gehouden wie de verwekker was. Wij hebben via een DNA onderzoek ontdekt dat de jongste 2 in ieder geval dezelfde vader hebben. Ik zou ook graag weten wie. Ik heb geen aanknopingspunten. Behalve dat het ws uit de leefomgeving is van moeder.
    Wat zou ik nog kunnen doen?

    • Ester de Lau schreef:

      Dag Jannie. Je mag me altijd even mailen via de contactmogelijkheid op deze site. Maar je kunt vast beginnen met het bestellen van een dna test bij Ancestry.com. Ik hoor graag van je! Lieve groet van Ester

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Contact

    Contact