dec 16
0

Nieuwe ronde, nieuwe kansen

By | Spoorloos, Zoektocht | No Comments

Aanstaande maandag kom ik weer bij Spoorloos. Ditmaal niet alleen, maar met mijn stoere zussen! We zijn heel benieuwd hoe de uitzending eruit komt te zien. En we zijn blij dat we weer een oproep mogen doen in onze zoektocht naar ‘de donor’, onze biologische vader. Ik hoop dat het uiterlijk van mijn prachtige zussen weer andere mensen aan het denken zet. Lijken we op hun zus, kind, grootmoeder?

We vragen ons alledrie wel af: wie was die man? En wat hebben we nou gemeen? Wat hebben we van hem? Saskia en ik hebben allebei issues met onze gezondheid (ik heb Diabetes type 1), zit dat in de familie? En dat hoge voorhoofd dat ik bij Saskia en Nicole zie, heeft hij dat ook? Is het inderdaad een gevoelige man, zoals wij denken? Heeft hij iets met cijfers? En dat we alle drie geen ‘drinkers’ zijn, hebben we dat ook van hem?

We weten in ieder geval dat hetgeen ik de vorige keer zei, namelijk dat hij op mijn vader zou lijken, niet klopt. Want onze vaders zijn niet alle drie even lang en hebben ook niet dezelfde kleur haar en ogen. Wat dat betreft heeft de dokter mijn ouders wel een beetje gefopt.

Helpen jullie ons zoeken? Maandagavond 18 december, NPO 1, 21.15 uur. We hopen dat jullie kijken!

dec 15
0

Verklaring Dick Swaab

By | De donor | 5 Comments

Aan de donoren van de KID kinderen van Dr. L. I. Swaab,

Mijn vader, Dr. Leo Swaab heeft vanaf de jaren 50 van de vorige eeuw veel echtparen geholpen met het vervullen van hun kinderwens door het toepassen van kunstmatige inseminatie met donorsperma (KID).

In die tijd was deze behandeling zeer controversieel, en het vervullen van de kinderwens kon alleen maar plaatsvinden nadat de ouders, de donoren en mijn vader geheimhouding hadden afgesproken.

Intussen heeft een deel van die kinderen ontdekt dat zij afstammen van een onbekende biologische vader en ik heb, op hun verzoek, met een aantal van hen gesproken. Het is duidelijk dat vroeger niet werd stil gestaan bij de latere mogelijke behoefte van KID-kinderen om hun biologische vader te kennen. Deze kinderen zijn nu volwassen en een aantal heeft mij de uiteenlopende redenen van hun zoektocht naar hun biologische vader toegelicht. Ik begrijp hun wens en ik heb sympathie voor hun zoektocht.

Omdat de tijden zijn veranderd, wil ik de donoren van toen vragen om de geheimhouding te heroverwegen in het belang van de KID kinderen. Als U deze stap zou overwegen, aarzel dan niet om contact op te nemen met Ester de Lau via donorkind@esterdelau.nl. Zij staat open voor een persoonlijk gesprek.

Met vriendelijke groeten,

Prof. Dr. Dick F. Swaab

nov 28
0

Een jaar na Spoorloos

By | Zoektocht | 4 Comments

Vandaag een jaar geleden was ik in Spoorloos. Ik zat hier op de bank met vrienden en mijn moeder. Het was min of meer de officiële start van mijn zoektocht. Heel de wereld wist toen dat ik donorkind ben en mijn biologische vader zoek.

Sindsdien is er veel gebeurd. Ik kreeg ineens veel bezoekers op mijn site (‘donorkind appeltaart’ tikten ze dan bijvoorbeeld in op Google) en via alle kanalen kwamen reacties binnen. Vooral lieve reacties van mensen die ik recent of juist lang niet gesproken had. Maar ook een enkeling op Facebook of Twitter die het om uiteenlopende redenen ‘onzin’ vond dat ik mijn biovader zoek. Er waren donorkinderen die contact met me zochten, vaak afkomstig van Swaab en soms ook niet, die ik vervolgens via Stichting Donorkind in contact kon brengen met andere donorkinderen.

Half december werd ik gebeld door Wil van Spoorloos. Er had zich een man gemeld die mogelijk mijn vader zou zijn. Eind december ging ik naar Sanquin in Amsterdam voor een test. Daar zei de meneer die mijn DNA afnam dat er ‘dus al mensen geweest waren’. Het was er niet een, het waren er twee! Ik voelde me daar overigens een halve crimineel, mijn identiteit werd gecontroleerd en een vingerafdruk genomen. Gewoon, om informatie te krijgen die mij toebehoort. Ik heb namelijk verder nergens recht op, deze man wordt juridisch nooit mijn vader. Ik wil alleen weten van wie ik afstam.

Ik moest twee weken op de uitslag wachten en die twee weken duurden eindeloos. Toen uiteindelijk de uitslag kwam, viel ik om. Ondanks dat ik had uitgerekend (of beter: ingeschat) dat ik een kans van 1 op 4 had dat een van beide mannen mijn vader zou zijn, waren beiden geen match.

Wat ik wel heel interessant vond, was dat beide mannen mij van informatie wilden voorzien. De ene schreef mij een lange brief en de ander ging zelfs met me uit lunchen! En zo kon ik toch verhalen horen hoe dat nou was, donor zijn bij Swaab.

Het allermooiste dat Spoorloos en alle andere media aandacht voor mijn zoektocht heeft opgeleverd, is dat ik voor de uitzending van Spoorloos zes ‘Swaabjes’ (donorkinderen uit de praktijk van Swaab) kende, en dat dat er nu ruim dertig zijn. Bovendien hebben we, door met de Donor Detectives zelf DNA tests te doen, veel onderlinge familiebanden mogen ontdekken. En daar is het allemaal om te doen. Ik wilde graag familie vinden. Mijn biovader, maar ook broers en zussen. Ik heb inmiddels twee geweldige zussen, en ook anderen hebben familie gevonden.

En we zijn nog niet klaar, want vorige week zijn opnamen gemaakt van mijn zussen en mij. We mogen onze oproep in Spoorloos herhalen. Nu weten we dat de beste man niet alleen in 1972, maar ook in 1970 en 1978 bij Swaab gedoneerd heeft. En we hopen, dat op de combinatie van ons drieën toch weer andere mannen reageren, dan die zich vorig jaar gemeld hebben.

De uitzenddatum is nog niet definitief, maar zodra we die weten, zal ik hem met jullie delen. Wil je automatisch bericht als ik een nieuw blog publiceer? Meld je dan hier aan en blijf op de hoogte!

Met dankbare en hoopvolle groet,

Ester

 

sep 07
0

In-vitrogametoganese

By | Over Ester | One Comment

Recent werd ik gewezen op dit rapport. Het is van het Centrum voor Ethiek en Gezondheid en gaat over het maken van geslachtscellen in het lab. En om de gedachte daaraan wat lichter verteerbaar te maken, noemen we het in-vitrogametogenese ofwel kortweg IVG. Dat klinkt een beetje als IVF en dat maakt het al een stuk minder griezelig. Vindt u ook niet?

Ze kunnen het al, de wetenschappers. Ze kunnen geslachtscellen maken uit andere cellen. Zodat iedereen straks werkelijk een eigen kindje kan krijgen. Je kunt zelfs bevrucht worden met je eigen cellen. Wow. Lekker dan.

Ik werd op het rapport gewezen, omdat er een verwijzing naar deze website in staat:

“De website Ester: verhaal van een donorkind illustreert hoe ingrijpend het voor een donorkind kan zijn als het geheim over zijn of haar ontstaan pas later ‘explodeert’.” Mijn website wordt dus aangehaald, om te beargumenteren dat het belangrijk is je kind vroeg over zijn of haar herkomst te informeren. Even verderop op pagina 21 lees ik: “Tegenwoordig is er dan ook een breed gedragen consensus dat het de voorkeur verdient om kinderen reeds op jonge leeftijd te informeren over hun herkomst.”

Maar mijn website gaat over zoveel meer! Ik vind het namelijk ook niet okay om donorkinderen te fabriceren die pas op hun zestiende mogen achterhalen wie hun onbekende ouder is. Als ze de mazzel hebben met Nederlands materiaal te zijn gemaakt. En zelfs kinderen met een bekende donorvader leven niet in een sprookjeswereld. Van dit filmpje brak mijn hart. En dan denken we dat we het nu allemaal goed geregeld hebben? Alstublieft ouders. Een kinderwens kan groot en heftig zijn, maar denk aan uw toekomstige kind! Liefde. Maakt. Niet. Alles. Goed.

Wat verder opvalt aan het rapport is het hoofdstuk over ‘de belangen van het kind’. Wonderlijk hoe dat soort hoofdstukken toch altijd weer gaat over de wensouders en nauwelijks over de kinderen. Ik stel me zo voor dat eenieder die meeschreef aan dit rapport wel een kinderloos iemand kent die hij of zij graag een kind gunt. Ik herken dat gevoel wel. Maar denk ook aan de kinderen. Kinderen horen op te groeien in de wetenschap wie hun beide ouders zijn. Het spijt me, maar ik ben gewoon geen fan van geknutsel met kinderen. Echt niet.

En dan wordt er wel eens onderzoek gedaan he, onder kinderen. Natuurlijk hebben die kinderen er geen probleem mee hoe ze verwekt zijn! Kinderen zijn immers eindeloos loyaal aan hun (opvoed)ouders. Dat besef, het gemis, komt vaak pas later in het leven. En er is verdorie moed voor nodig om het toe te laten. Het verlangen om te weten wie je bloedverwanten zijn. Het zelf krijgen van kinderen heeft voor mij heel zichtbaar gemaakt wat ik mis…

Contact

    Contact