nov 26
0

Mijn moeder over mijn ontstaan…

By | Over Ester | No Comments

Wij, Ester’s ouders, wilden dolgraag kinderen. Na jaren van dokteren en een operatie, bleek dat dit voor ons samen niet mogelijk was. Artsen adviseerden ons om aan adoptie te denken. Toen hoorden we over een andere mogelijkheid, KID (kunstmatige inseminatie met donorsperma). Ons kind zou dan in ieder geval herkenbare erfelijke eigenschappen van een van ons hebben.

Mijn toenmalige gynaecoloog Dr. Prummel, weigerde vanwege zijn christelijke geloofsovertuiging iedere vorm van medewerking. Hij wilde ook geen naam noemen van een artsen die ons misschien wel zouden willen/kunnen helpen. Internet en Google bestonden toen nog niet.

Ik was radeloos. Toen op een avond zag ik een programma van de NVSH gepresenteerd door Prof. Dr. C. van Emde Boas, psychiater en seksuoloog. Ik heb hem toen de volgende dag gebeld en wij konden een dag later al bij hem terecht. Hij had alle begrip voor onze kinderwens. Hij, Dr. L.I. Swaab, gynaecoloog, en een psycholoog hebben ons toen geholpen. Wij zijn uitgebreid en met de grootste zorgvuldigheid en integriteit door hen onderzocht en getest en begeleid, voordat we in aanmerking kwamen voor KID. Zij hielpen ons, wensouders, met het krijgen van onze fantastische dochter Ester, het mooiste wat mij in mijn leven is overkomen! De donor bleef anoniem. Ik weet me nog te herinneren dat die bewuste dag in maart 1972 er een jonge man bij Dr. Swaab naar buiten kwam. Het zou de donor geweest kunnen zijn.

Natuurlijk heeft niemand ooit kunnen bedenken dat de tijden zo zouden veranderen, dat we Ester moesten vertellen dat haar vader niet haar biologische vader was, en dat donorkinderen daar later zoveel problemen mee zouden kunnen krijgen. Ik als Ester’s moeder wil dan ook alles doen om haar met haar zoektocht naar haar biologische familie te helpen.

 

nov 21
0

Belevenissen

By | Ontmoetingen | No Comments

Drie weken geleden ging dit blog ‘live’. Het blog waarmee ik gevoelsmatig ‘uit de kast’ kwam als donorkind en jullie verslag doe van mijn zoektocht naar bloedverwanten. Ik koos een template, begon te schrijven en al na anderhalve week kon ik jullie laten delen in mijn avonturen. Sindsdien heb ik een hoop beleefd! Ik deel hier graag een paar hoogtepunten met jullie…

Feel the love!
Ik heb zo waanzinnig veel warme reacties mogen ontvangen, dat ik er een beetje stil van ben. Post, mail, appjes, reacties op de blogartikelen. Het artikel ‘Secrets are like landmines‘ is meer dan 1.200 keer gelezen nadat ik het op Facebook gedeeld had. Bijna 3.000 mensen hebben inmiddels mijn blog bezocht en hebben samen zo’n 5.500 artikelen gelezen. Mensen uit Nederland, maar ook uit België, de VS en Australië.

Andere donorkinderen vinden mij
Donorkind zijn is behoorlijk eenzaam, zo lang je niemand kent die ‘het’ ook is. Ik zag in 2011 voor het eerst andere donorkinderen op TV, halfzusjes Emi Stikkelman en Maartje Meeuwissen vertelden in DWDD hoe ze elkaar gevonden hadden. Maar het duurde nog tot afgelopen zomer tot ik ook daadwerkelijk andere donorkinderen ontmoette. Ik kan je bijna niet uitleggen hoe fijn het is om mensen te spreken die soms een vrijwel identiek verhaal hebben, die dezelfde pijn ervaren, die begrijpen waar ik het over heb… Inmiddels ben ik via het blog door verschillende donorkinderen benaderd en heb hen kunnen introduceren in de geheime groep van Stichting Donorkind op Facebook. Ik vind dit een heel fijn bij-effect van deze site. Dan zijn zij ook niet meer alleen, maar met driehonderdvijftig lotgenoten.

Spoorloos heeft opnamen gemaakt
Potver, wat een spannende dag was 7 november. Lees hier meer. En op 28 november allemaal kijken!

De media vinden mij (en ik hen)
Naast Spoorloos heb ik inmiddels meer contacten met journalisten. Een dame ‘ontmoette’ ik via Twitter, een ander vond mij via dit blog. Ik wil graag mijn verhaal vertellen en wel om een aantal redenen. Allereerst natuurlijk omdat ik op zoek ben naar bloedverwanten. Maar daarnaast ook omdat anderen er wellicht herkenning en steun in kunnen vinden. En last but not least, wil ik graag dat alle wensouders zich realiseren dat ze een risico nemen als ze besluiten een kind te (laten) verwekken met anoniem zaad (of eitjes, embryo’s). Veertig jaar geleden hadden mijn ouders geen idee van de impact hiervan op mijn leven (en dat van veel andere donorkinderen). Nu weten we beter. Zullen we het recht van kinderen om hun ouders te kennen dan ook in het geval van donorconceptie eens netjes gaan respecteren?!

Ik krijg tips!
De meest concrete tip kwam van de moeder van een lief vriendinnetje. Via haar kwam ik in contact met een man die in de jaren ’70 sperma gedoneerd had. En omdat ik verdomde weinig weet over de achtergrond van de donor, mijn ouders donor, heb ik gretig contact opgenomen met deze man. We waren er snel achter dat deze meneer bij een andere arts gedoneerd had en dat hij al aangemeld was bij de Fiom DNA Databank. Dus als hij mijn biologische vader was geweest, waren we daar als het goed is al eerder achter gekomen. Maar het was desalniettemin fijn hem te spreken, te horen hoe hij als donor geworven was en dat hij zich in zijn latere leven wel degelijk had bekommerd om zijn ‘anonieme’ nageslacht.

Als je op de hoogte wilt blijven, abonneer je dan hier op mijn blog. Dan krijg je hem als eerste in je inbox als ik een nieuw artikel publiceer.

Lieve groet van Ester

nov 11
0

‘Secrets are like landmines’

By | Over Ester | 12 Comments

Mijn omgeving heeft 28 jaar het geheim voor mij bewaard. Het geheim dat ik donorkind ben.

Afgelopen juni, rond Vaderdag, was de documentaire ‘Anonymous Father’s Day’ tijdelijk gratis te zien op Youtube. Daarin zegt Barry Stevens, donorkind, het volgende: “Secrets are like land mines, you know. They can go off at any time, but until they go off you’re sort of treading around them.”

Ik ben verwekt onder strikte geheimhouding. NIEMAND mocht weten van de wijze waarop ik ontstaan ben. Dat was zo afgesproken tussen de arts en mijn ouders. Omdat dat de norm was in die tijd. Er was geen regelgeving omtrent KID en zo kwam niemand in de problemen… Het kind zou denken dat het verwant was aan beide ouders, de donor kon wat lichaamssappen afgeven zonder na te denken over de consequenties (hij hielp immers een onbekend stel aan wat ze zo wensten: een ‘eigen’ kind), en de omgeving zou denken dat de ouders op natuurlijke wijze een kindje hadden gekregen. Mijn vader heeft aangifte gedaan van mijn geboorte, en zo werd hij ook in juridische zin mijn vader.

Mijn ouders zullen beamen dat het bewaren van zo’n groot geheim niet eenvoudig is. Ik heb begrepen dat mijn grootmoeder van moeders kant (Oma Dini, van de appeltaart) altijd geweten heeft van mijn ontstaan. Een jaar na mijn geboorte kregen mijn ouders huwelijksproblemen en nam mijn moeder anderen in vertrouwen. Kun je verwachten dat zij hun mond houden, als je zelf zo’n geheim niet kunt bewaren? Ook mijn vader heeft erover gesproken, want uit zijn omgeving kwam uiteindelijk het dreigement mij te informeren. Niet met mijn welzijn of rechten in gedachten, maar als wraak op hem. En zo explodeerde het geheim, ‘ons’ familiegeheim, in ons aller gezicht.

Ook nu nog, in 2016, zijn er kinderen die geconfronteerd worden met familiegeheimen als het gaat om hun conceptie. Donorkinderen die niet weten hoe ze verwekt zijn (naar schatting 80% tot 90% van alle donorkinderen!), donorkinderen die wel geïnformeerd zijn maar er van hun ouders niet over mogen praten… Of bij wie het in de familie als ‘schande’ wordt ervaren. Hoe moet dat zijn, voor een kind? Iedere keer als ik een dergelijk verhaal hoor, en dat gebeurt geregeld, word ik daardoor diep geraakt. Mijn ouders hebben dat prettiger aangepakt: toen ik het eenmaal wist, kreeg ik van hen ‘de sleutel’, zoals ze dat zeiden. Het was aan mij of en met wie ik erover zou spreken.

Maar dat het 28 jaar lang een publiek geheim is geweest dat mijn papa niet mijn biologische vader is, dat zorgt nog altijd voor een onaangenaam gevoel in mijn buik. Al die mensen die het wisten…

Secrets are like land mines, you know.

nov 09
0

Word ik beroemd?

By | Over Ester | 6 Comments

Maandag 7 november was een bijzondere dag. Spoorloos kwam filmen. Een geweldige collega heeft me met ze in contact gebracht en toen ik hoorde dat ze een oproep voor me gaan uitzenden, voelde dat alsof ik de jackpot had gewonnen!

In het weekend het huis eens grondig opgeruimd (altijd goed), en maandagochtend om 10 uur stonden de regisseur en de cameraman voor de deur. De regisseur had ik een paar weken geleden al uitgebreid gesproken, ter voorbereiding op deze dag. Hij kende dus mijn verhaal, en had in zijn hoofd een scenario gemaakt. Dat betekende dat we eerst in mijn huis filmden en vervolgens op locatie in Amsterdam.

Ik vond het een heftig dagje. Iemand die je (met van die prachtige groene vragende ogen) emotionele vragen stelt, terwijl zijn collega met een knoeperd van een camera op je snufferd zit. En ik maar bedenken wat ik allemaal belangrijk vind. Praten en breien tegelijk, noemde de regisseur het. Ik moest dingen doen en praten tegelijk. En dan je koppie erbij houden. En zeggen wat je wilt zeggen.

Gedurende de dag heb ik me aardig staande weten te houden. Ik heb namelijk een doel. Ik wil graag bloedverwanten vinden. En ik wil anderen graag overtuigen van dat feit. In de hoop dat ze me helpen. Dat jullie me helpen.

Na ons bezoek aan Amsterdam, zette de cameraman me thuis af. Mijn lieve vriendin Daphne was hier om een beetje voor ons te zorgen, en na een warm bad lag ik om acht uur in bed. Met pijn in mijn hele lijf. Alle spanning kwam eruit. Daar lag ik boos en verdrietig te zijn. Dat het zó ver moet komen dat ik met mijn snufferd op TV moet, om informatie te krijgen die gevoelsmatig van mij is. Informatie over mijn afkomst. Mijn roots. Mijn halve kwartierstaat. Informatie die van mij is, maar waar ik geen recht op heb. Omdat ik 32 jaar te vroeg geboren ben (sinds 2004 is anonieme donatie niet meer toegestaan).

Ik wil helemaal niet beroemd worden. Of herkend worden op straat. Of dat iedereen weet wat het kruisje aan dit huisje is. Ik wil weten wie mijn biologische vader is. Dat is alles. Ik wil informatie, die mij van nature toebehoort. Dat wil ik!

Allemaal kijken dus. Maandag 28 november om 21.15 uur op NPO1.

 

Contact

    Contact