Sinds ik weet hoe ik verwekt ben, heb ik een gevoelsmatige aversie tegen welk ingrijpen dan ook, om kinderen te krijgen. Ik heb ook de overtuiging dat mijn ouders niet voor niks geen kinderen konden krijgen en dat ik er ‘dus’ niet hoor te zijn. Ik begrijp dat dat harde uitspraken zijn en waar ik voorheen dacht dat dit voornamelijk MIJN gevoel is, ben ik er inmiddels achter dat er wel degelijk een rationale achter zit. Ik moest er alleen de woorden voor vinden. ‘I finally found my voice’, zoals de Engelsen dat zo mooi zeggen…

Mijn moeder had een sterke kinderwens. Dat herken ik wel, want ook ik heb (zoals veel andere vrouwen) een miskraam gehad voor ik daarna -dolgelukkig- een voldragen kindje ter wereld mocht brengen. En ook ik zie om me heen het lijden van vrouwen (en mannen) die ongewild kinderloos zijn. Ik denk dat veel mensen zich in hun pijn kunnen verplaatsen, ook ik.

Waar het misgaat, is dat er wereldwijd een soort concensus lijkt te zijn dat ook iedereen ‘recht heeft’ op een kind. En juist omdat we met elkaar die sterke kinderwens zo begrijpen, wordt het kritische geluid over dit zogenaamde ‘recht’ niet gewaardeerd en zelfs hard bestreden. Ook ik ben inmiddels elders op het internet uitgemaakt voor ‘hypocriete psycho’ omdat ik dit zogenaamde recht aan de kaak stel.

Natuurlijk willen we ons allemaal voortplanten, dat is de aard van het beestje. En we denken dan al snel dat alles wat mogelijk is dan ook maar moet kunnen. Zolang wij gelukkig worden met onze kindertjes. En natuurlijk denken we dat we met voldoende liefde en aandacht zo’n kindje gelukkig kunnen maken. Ook als dat kind niet, of slechts voor de helft, genetisch aan de opvoed- of wensouders verwant is. Ik weet uit ervaring (helaas!) dat dat niet waar is.

Elke week kunnen we de tranen uit onze kop janken bij de verdrietige verhalen van adoptiekinderen die in programma’s als Spoorloos op zoek gaan naar hun biologische ouders. We weten dat het niet kennen van je wortels sterke gevoelens van gemis kan veroorzaken. En toch moet ik keer op keer, ook aan de mensen die dicht bij me staan, uitleggen dat ik het afschuwelijk vind de helft van mijn afkomst niet te kennen. Niet te weten waar ik bepaalde eigenschappen vandaan heb, niet te weten op wie ik lijk, welk medisch onheil me wellicht boven het hoofd hangt, te weten dat er halfbroertjes en -zusjes moeten rondlopen die ik waarschijnlijk nooit zal ontmoeten. Ondanks dit alles worden er nog steeds kindertjes gemaakt die hun familie nooit zullen kennen. Bewust. Door mensen die denken dat ze ‘recht’ hebben op een kind. En een industrie die daar heel, heel veel geld mee verdient.

Wat veel mensen zich niet realiseren is dat er, naast dit ‘recht op een kind’ ook een Verdrag inzake de rechten van het kind bestaat. In de artikelen 7 en 8 staat dat kinderen het recht hebben hun familie te kennen en dat de overheid er alles aan moet doen kinderen bij hun ouders te laten opgroeien. Mede daarom hebben we in Nederland wetgeving die anonieme sperma-, eicel- of embryodonatie verbiedt.

Het lijkt mij niet meer dan logisch dat het belang van het kind voorop staat. Ook als het nog niet geboren en zo verschrikkelijk gewenst is. Dat is een afweging, die iedereen die geconfronteerd wordt met ongewenste kinderloosheid, actief moet maken. Want natuurlijk zijn er ook prachtige verhalen over donorkinderen (en geadopteerden) die ‘nergens problemen mee hebben’. Maar het risico dat dat wel het geval zal zijn, en je jouw kind ongevraagd met verdriet opzadelt, dat moet je toch op zijn minst aan het denken zetten?

Op 7 oktober sprak een donorkind, Katy Doran, een commissie van de Verenigde Naties toe. Haar verhaal heeft mij diep geraakt, omdat deze dame hardop zegt, wat ik voel. Iedereen die overweegt met donormateriaal een kind te krijgen, zou deze video (als je het mij vraagt) verplicht moeten kijken. En Youtube dan ook meteen even ‘Anonymous Father’s Day‘ en ‘Sperm Donors Anonymous‘, allebei prachtige documentaires die een inkijkje geven in het gevoelsleven van nu volwassen kinderen, die uit anoniem donormateriaal vervaardigd zijn.

Kijk Katy Doran bij de VN (vanaf 34 minuten)