Het komt steeds vaker voor. Een volwassen donorkind, op zoek naar familie, doet een DNA-test bij een grote internationale databank. Daar deelt hij of zij ergens tussen de grofweg 1200 en de 2000 centimorgan met een wildvreemde. Er staat zoiets bij als ’tante/nicht of oom/neef, grootouder/kleinkind of half sibling’. Vaak is wel te zien hoe oud je match is en kun je snel concluderen dat het niet je oom of je grootmoeder is. Dan is het dus een ‘halfje’. Koekoek! roepen we dan als donorkinderen in een geheime groep op Facebook tegen elkaar. Wat zoiets betekent als ‘gefeliciteerd met je zusje of broertje!’.
Het eerste contact is een kwestie van voorzichtig aftasten. Is je match ook donorkind? Of misschien wettig kind van de donor, jouw biologische vader? En als het donorkind is, is het daar dan al van op de hoogte?
Als donorkinderen zijn we ons heel bewust van het feit dat we voorzichtig moeten zijn op zo’n moment. Het gebeurt geregeld, dat de nieuwe zus of broer geen idee heeft. Vol ongeloof reageert. In gesprek moet met zijn of haar ouders.
Wat je vaak wel weet als kind, is dat je ouders moeite hadden om kinderen te krijgen. Je bent misschien ook al wat later in hun huwelijk geboren. Je was een wonder en ze zijn zo blij met jou!
Wat je niet weet, is dat je donorkind bent. Je hebt met een test die je waarschijnlijk ‘voor de lol deed’, een zus of broer gevonden. En je ouders hebben je niks over je herkomst verteld, omdat de dokter ze dat vroeger op het hart drukte. Praat er niet over, dat is voor iedereen het beste. Of je ouders wilden het wel vertellen, maar wisten niet hoe. Want hoe je het ook bekijkt, een leugentje ‘om bestwil’ over zoiets wezenlijks als wie je vader is, dat is toch lastig uit te leggen.
Het is zo belangrijk, om als ouders zelf met je kind te praten en het geheim op tafel te gooien. Je wilt niet dat ze dit van een ander horen. Zeker niet van een onbekende. Dus: vertel het je kind!
Recente reacties